Stel je voor: je zit midden in een bloedserieus strafproces. Je toekomst hangt aan een zijden draadje. Je advocaat vecht voor je leven, de jury kijkt je doordringend aan, en de rechter weegt elk woord mee. En dan… doe jij het ondenkbare: je knipoogt naar de rechter.
Niet subtiel. Geen snelle oogflits. Nee, een volle, overdreven Hollywood-knipoog, alsof je auditie doet voor een rechtbank-komedie. Het is het soort moment waarbij de hele rechtszaal stilvalt, alsof iemand op pauze heeft gedrukt. Alsof iedereen denkt: “Wat. De. F**. Gebeurt hier?”*
Je advocaat? Facepalmt in slow motion.
De rechter? Die moet z’n gezicht in de plooi houden terwijl hij zich afvraagt of dit een respectloze grap is of een bizarre machtszet.
De rechtbank? Muisstil. Alsof je ineens in een absurde sketch zit.
En het mooiste? Dat ene moment waarin de hele rechtszaak – en iedereen erin – collectief vergeet wat ze aan het doen waren. Gewoon, omdat jij besloot de rechter te verleiden met een knipoog.
Knipogen naar de rechter tijdens je eigen proces? Dat is geen lef. Dat is krankzinnig charisma in z’n puurste vorm