Tijdens een recente aflevering van de podcast KieftJansenEgmondGijp besprak René van der Gijp de uitspraken van Freek Rikkerink (van Suzan & Freek), naar aanleiding van diens openhartige aankondiging over zijn ongeneeslijke ziekte. Ook al raakte de boodschap initieel René, zodra Freek doorging met zijn filosofische levenslessen gebeurde er iets anders.
Van ontroering naar lichte irritatie
René vertelt dat hij tijdens Freeks slotwoord eerst ontroerd was, maar hoe langer hij luisterde, hoe vaker het hem aan het lachen maakte. Hij zei letterlijk: “Op een gegeven moment word je ontroerd, later raakt het me nog maar een beetje… en dan gaat het op m’n lachspieren werken. Heb jij dat ook?” Zijn collega Michel van Egmond reageerde met een eerlijk “Geen idee, waar heb je het over?”, wat aangeeft dat René’s gevoel niet iedereen deelt, maar hij staande houdt dat Freeks woorden een wrange ondertoon krijgen door de herhaling.
“Hij is ziek, maar niet uniek”
René benadrukt dat hij Freek’s situatie oprecht aangrijpend vindt. Maar, vindt hij, “die man is ziek – dat zijn er meer.” Hij plaatst Freek’s verhaal in een grotere context: hij is niet de enige. Volgens René is het een mooie boodschap, maar voelt het soms ook wat de verkondiger, zeker wanneer Freek iedereen aanspoort tot diepe levensbespiegeling zoals “zegt je baan op”, terwijl er mensen zijn die al jaren worstelen met werkloosheid en uitzichtloosheid.
Kritiek op volwassen overreactions
Niet alleen Freek’s woorden zelf vallen hem op; René is ook kritisch over de reacties van volwassenen zoals Patty Brard en Ronald Molendijk. Hij vindt het begrijpelijk dat jongere fans emotioneel reageren, maar verbaasd zich over volwassenen die bij talkshows met grote ogen reageren op Freeks boodschap. René werpt daarbij op: hebben we niet al heel lang het besef dat het leven eindig is? Voor hem is dit realisme, geen bijzonder nieuw inzicht.
Van groot drama naar terug naar de podcast
In de podcast bespreekt René heel openlijk zijn wrange lach: de mix van ontroering en vermoeidheid van clichés. Hij erkent het persoonlijke raken en verdedigt zijn genuanceerde kijk: empathie, ja – maar ook relativering. Waar het nieuws van Freeks ziekte angst en medeleven oproept, voelt René ook dat het soms collectief drama wordt gemaakt uit iets wat tegelijkertijd heel gewoon menselijk is: ziek zijn, sterfelijkheid.
Een breder perspectief
De heftigheid van Freeks openheid – van ingrijpend levensnieuws tot filosofische levenslessen – zorgt voor gemengde reacties. René’s reactie laat zien hoe je ánders kunt kijken en voelen. Je kunt geraakt zijn, maar ook kritisch blijven op de benadrukking en het dramatiseren van een ervaring die uiteindelijk bij iedereen hoort.
Conclusie: René van der Gijp toont in een helder en eerlijk gesprek dat heftig nieuws gevoelens oproept, maar ook schaduwzijden heeft: overgevoeligheid, herhaling en dramadrang. Zijn lach is geen afwijzing, maar een signaal dat reflectie en terughoudendheid elkaar kunnen versterken, ook in tijden van persoonlijke crisis.