De wereldberoemde juwelendievenbende Pink Panthers sloeg opnieuw toe tijdens de TEFAF-beurs in Maastricht eind juni 2022. Professioneel, snel en zonder slachtoffers verdwenen sierstukken ter waarde van tientallen miljoenen euro’s in slechts anderhalve minuut — compleet met elektrische steps als vluchtauto’s. Ondanks grootschalige opsporing zijn er tot op heden geen arrestaties verricht. Maar nu slaat een topman van de bende zich op de borst: in een exclusief interview in de Balkan geeft hij zichzelf bloot. Hij beweert zelfs in Opsporing Verzocht te zijn geweest. Wat weten we van hem, de bende en hun tactieken?
Wie is “Dragan” en wat onthult hij?
Onder de schuilnaam “Dragan”, spreekt de man van de Balkan over zijn rol als één van de grondleggers van de Pink Panthers. Volgens misdaadjournalist Mick van Wely (Telegraaf) kende hij de internationale artikelen en lijkt hij vrij van spijt. “Laat ik dit zeggen: ik heb een rolletje gehad in Opsporing Verzocht”, onthult hij — een zeldzame, duidelijke bekentenis van iemand uit de top van de organisatie. Hij claimt dat hun bende uit ongeveer tien kernleden bestaat, aangevuld met een wijd netwerk van ondersteuners. Hun hoogtepunt? In 2002 pleegden ze zo’n 15 overvallen die samen meer dan €100 miljoen opleverden.
Kenmerkende werkwijze van de Pink Panthers
De Pink Panthers zijn wereldwijd bekend om hun filmische stijl en ingenieuze methoden. Ze gebruikten eerder speedboten, kostuums — van oude vrouwtjes tot ‘Peaky Blinders’ outfits — en bij de diamantroof in Londen stopten ze kostbare stukken in een pot gezichtscrème. Ook tijdens de TEFAF-zaak vielen ze op door hun mimiekloze timing: anderhalve minuut knuppels, vitrines stuk, buit in tassen, vluchtauto’s klaar, en weg waren ze. In Maastricht zagen bezoekers alleen verbijstering; er vielen geen slachtoffers en ze verdwenen zonder spoor.
Waarom deze uitspraak zo opvallend is
Zelden toont een betrokkene van zo’n elitebende zijn gezicht of erkent hij de daad. Dat “Dragan” dit doet in een interview onderstreept de impact en het lef van de bende. Hij relativeert bovendien hun gewelddadigheid: volgens hem is geweld normaal, terug te voeren op trauma’s uit de Balkan-oorlogen. Daarmee wordt het debat aangezwengeld over hoe oorlogstrauma leidt tot genadeloos criminaliteitsgedrag.
Waarom blijven er zoveel vragen?
Drie jaar na de roof blijven de politie en justitie zoeken. Er zijn vermoedelijke daders in beeld, maar onvoldoende bewijs voor arrestatie. Voor een succesvolle vervolging moeten instanties aantonen dat zij direct betrokken zijn — én dat is moeilijk zonder hun coördinatoren in handen te krijgen.
Wat betekent dit voor toekomstige opsporing?
Met Dragan’s uitspraken rijst de vraag wat politiële inspanningen opleveren. Het toont aan dat er topfiguren actief zijn die vrij bewegen buiten Europa. De afgelopen jaren werden weliswaar steeds meer juwelen en enkele laaggeplaatste leden gepakt, maar de architecten blijven buiten schot. Misschien was Dragan’s interview zelfs een manier om indruk te maken — een psychologisch spel.
Maffia als kunstvorm?
De Pink Panthers combineren gewelddadige overvallen met theatrale flair. Hun strategie is psychologische oorlogvoering: juwelen, adrenaline, anonimiteit. Door in verslaggeving te verschijnen zeggen ze: wij zijn nog steeds hier — ongrijpbaar en meesterlijk. Ook al dragen ze geen wapens, hun reputatie als organisatie steunen op mythes, vakmanschap en dominantie.
Spelen ze met ons moraal?
Dragan toont zich onvervaard, zelfs trots. Hij is geen spijtige ex-dader, maar een architect van georganiseerde misdaad. Dat roept vragen op over wie ons normbesef bepaalt. Hij: “Voor ons is dit geweld normaal.” Zo wordt criminaliteit genormaliseerd, afhankelijk van perspectief en cultuur . Daarmee beroeren ze maatschappelijke scherpe vragen over de grens tussen misdaad en status, brutaliteit en erkende disruptie.
Wat staat ons te doen?
De Pink Panther-roof bij TEFAF onderstreept de kwetsbaarheid van zelfs topbeveiligde evenementen. Kunstbeurzen, juweliers en galeries moeten hun beveiligingsconcepten herzien. Belangrijke maatregelen omvatten: discrete portal-detectie, beter inzicht in personeelsnetwerken, mobiele surveillanceteams en internationale samenwerking. Want misdadigers verdwijnen zelden in een land; zoals Dragan’s vrijverplaatsing in de Balkan laat zien, vormen grenzen geen belemmering.
Kijkers, publieke opinie, investeerders: zij moeten zich bewust blijven van risico’s én van beveiligingskosten. Experimentele daderclaims, zoals Dragan’s boodschap, genereren media-aandacht én public pressure. Opsporingsdiensten moeten blijven rapporteren, samenwerken en gebruikmaken van internationale justitiële instrumenten.
Daarnaast biedt deze zaak nieuwe materialen voor Crime-journalistiek, documentaires en podcasts. Denk aan diepgraven achtergronden, lip sync interviews, reconstructies, juridische duidingen en analyses over geweld, eer en geweldsacceptatie bij criminele netwerken.
Samenvattend
De uitspraken van Dragan, een kopstuk van de Pink Panther-bende, zijn sensationeel. Ze onthullen trots, geweldszin en internationale criminaliteit gecombineerd in één bende. Zijn claim in Opsporing Verzocht benadrukt dat zelfs bekende namen zich ongrijpbaar voelen. Maar er is ook hoop: opsporing wordt slimmer, grensoverschrijdend en resultaatgericht, mede dankzij bewijslast, informanten en samenwerking.
Of de tandeloze aanpak van afgelopen jaren nu verandert hangt af van internationale prioriteiten. Eén ding is zeker: criminele methodes evolueren continu — en de samenleving past zich mee aan.