“De dag dat mijn leven voorgoed veranderde”
Twee jaar geleden veranderde het leven van Patricia Kuijs (46) radicaal. Haar zus, zwager, neefje en nichtje kwamen om bij een allesverwoestend auto-ongeluk veroorzaakt door een roekeloze bestuurder. Sindsdien probeert Patricia te overleven met ondraaglijk verlies, angst en verdriet. “Ik ben mijn levensvreugde kwijt. Ik zal nooit meer de Patries worden die ik ooit was.”
Een gewoon avondje uit – tot de politie voor de deur stond
Het begon als een normale avond. Patricia en haar man waren met vrienden naar een voetbalwedstrijd geweest. Daarna besloten ze nog wat te drinken bij vrienden thuis. Tijdens de rit daarheen zag Patricia een nieuwsbericht langskomen over een ernstig ongeluk op de A59. Een uitgebrande auto. Tragisch, maar nog ver van haar bed.
Totdat ze via hun slimme deurbel twee agenten voor hun huis zagen staan.
“Mijn man dacht dat het ging om geluidsoverlast of een misverstand. Maar toen we via onze vrienden hoorden dat de politie herhaaldelijk naar míj vroeg, sloeg mijn hart op hol.”
Even later kreeg ze de agent aan de lijn. Die vroeg naar haar identiteit en vervolgens naar de namen van haar zus en zwager. “Waarom?” dacht Patricia, “Wat hebben zij hiermee te maken?”
Toen kwam de klap: het ongeluk op de A59 was fataal geweest. Haar zus, zwager en hun twee kinderen hadden het niet overleefd.
“Ik kon alleen maar huilen”
“Ik was in shock. Mijn enige gedachte: ik moet naar mijn moeder.” Aangezien Patricia en haar man niet in staat waren zelf te rijden, brachten vrienden hen naar haar toe. “Halverwege kwam de boodschap binnen. Ze zijn écht dood. Ik stortte volledig in.”
Bij haar moeder aangekomen stonden opnieuw twee agenten. Patricia kon het niet geloven: “Hoe weten jullie het zeker?” Via kentekenregistratie hadden ze de familie geïdentificeerd. “Ze kwamen terug van een etentje voor de verjaardag van mijn zwager. Ze zijn nooit meer thuisgekomen.”
Geen afscheid, geen tijd om te rouwen
Het gezin kwam om het leven doordat een dronken snelheidsmaniak met 250 km/u hen aanreed en de auto direct in brand vloog. Er bleef nauwelijks iets over. “Alleen een armbandje van mijn zus en een ketting van mijn nichtje. Meer niet.”
De crematie moest snel geregeld worden. “Ik liep de aula binnen met mijn kinderen en zag daar vier kisten staan. Ik dacht: dit is een nachtmerrie. Dit kan niet echt zijn.”
Toen ze hoorde dat de dader ook nog alles had gefilmd tijdens zijn rit, sloeg de woede toe. “Hij nam alles van ons af. Lieve, zorgzame mensen. Mijn zus was er altijd. Voor mijn kinderen, mijn moeder, voor iedereen.”
Angst, trauma en schuldgevoel
Na de crematie probeerde Patricia langzaam het leven weer op te pakken, maar het lukte nauwelijks. “De eerste keer dat ik weer moest lachen, voelde ik me zó schuldig. Want zij kunnen dat nooit meer.”
Voor haar dochters was het eveneens traumatisch. “Toen ik ze moest vertellen dat hun tante, oom en neefje en nichtje dood waren, brak ik. Mijn jongste dochter hing aan mijn been als ik even de deur uitging – bang dat ik niet terug zou komen.”
Tot op de dag van vandaag stuurt ze Patricia tijdens late diensten tientallen berichtjes. “Ze zijn hun gevoel van veiligheid kwijt, net als wij. Een avondje uit voelt nu als verraad.”
Paniek in het verkeer
Sinds het ongeluk kampt Patricia met zware stressklachten en paniekaanvallen. “Een brandweerauto of politie in de straat? Mijn hart bonkt uit mijn borst. Zie ik een auto slingeren? Dan slaat de paniek toe.”
Met EMDR-therapie, een psycholoog, en de steun van collega’s in de zorg blijft ze overeind. Maar makkelijk is het niet. “De vrolijke, spontane vrouw die ik was, bestaat niet meer. Ik ben veranderd. Mijn man ook – hij zit nu thuis, wachtend op hulp.”
“Geniet van elk moment”
Toch probeert Patricia haar dochters een liefdevolle jeugd te geven. Ze is extra dankbaar voor kleine momenten. “Voor Moederdag, voor hun lach, voor elke dag samen. Want ik weet nu: morgen is nooit vanzelfsprekend.”
Ze vertelt haar verhaal om anderen wakker te schudden. “Rij nooit onder invloed. Kijk niet op je telefoon. Eén stomme keuze kan het leven van een ander volledig vernietigen.”
De dader werd veroordeeld tot 10 jaar cel en tbs, maar tekende hoger beroep aan. Patricia wacht op gerechtigheid – maar weet dat niets haar familie ooit terugbrengt.