Hulpverlener Remko werd neergestoken door eigen cliënt

Remko werd neergestoken door zijn cliënt, maar zegt: ‘Ik neem David niets kwalijk’

VORDEN – Het leven van hulpverlener Remko Schreurs veranderde abrupt toen zijn cliënt David hem neerstak. Kort daarna volgde nóg een klap: Remko werd zelf gearresteerd op verdenking van moord of doodslag. “Er was voortdurend twijfel of het wel goed zou komen, maar ik hield mezelf voor: het recht zal overwinnen. Nee, ik geef David de schuld niet. En nee, ik ben het vertrouwen in de mens niet verloren.”

Waarom hij nu pas openlijk zijn verhaal deelt over het veelbesproken drama op een camping in Vorden begin dit jaar? Daarvoor heeft Remko verschillende redenen. Hij wilde eerst zaken afsluiten: nog één keer praten met de campingbeheerder, nabestaanden van David spreken en een laatste gesprek voeren met justitie. Na uitgebreid onderzoek is hij volledig vrijgepleit. Nu wil hij zijn kant van het verhaal vertellen over die ingrijpende dag voor hem en zijn gezin.

Een lange begeleidingsrelatie

Remko Schreurs (48) begeleidde David (38) al zo’n tien jaar. David kampte met mentale problemen en kende extreme ups en downs. Maar rond december leek het beter te gaan: een nieuwe vriendin, plannen om het leven zelfstandig aan te pakken. Samen besloten ze dat David de zorgbegeleiding wilde stopzetten. “Hij zei: ‘We redden het samen wel’.”

Zoals gebruikelijk gaf Remko bij beëindiging van het traject zijn nummer mee, voor noodgevallen. Op 27 december – ‘derde kerstdag’ – belde David. De relatie was over, hij zat in de knoop en wilde Remko zien. Hoewel Remko formeel geen zorgrelatie meer met hem had, stapte hij – onbetaald en in zijn vrije tijd – in de auto naar de Achterhoek. Dat typeert zijn betrokkenheid.

Politie doet een onderzoek op een camping

Een ogenschijnlijk normaal bezoek

David had plannen voor vrijwillige opname bij Mediant, een GGZ-instelling. Hij vroeg Remko om hulp bij een APK-keuring, boodschappen en warme spullen. Remko bracht dekens mee. “We bespraken gewone dingen, het leek rustig. In zijn caravan zei hij ineens: ‘Ik wil dat je dit leest’, en overhandigde een schrift.”

Wanneer Remko zich voorover buigt om te lezen, grijpt David hem onverwacht in een klem van achteren en begint hem met een survivalmes in zijn hoofd te steken. “Er was geen enkele waarschuwing, geen woede, niets. Ik riep: ‘Wat doe je? Stop!’”

Hij wist los te komen, maar de deur zat op slot. David stak hem opnieuw, dit keer in zijn schouderblad. In paniek rende Remko naar de woonruimte van de caravan, waar hij in een worsteling bovenop David terechtkwam.

Een fatale wending

Toen gebeurde het ondenkbare: David richtte het mes op zichzelf en stak zich herhaaldelijk in zijn hals. Remko zag hoe zijn cliënt zichzelf de halsslagader doorsneed. “Ik voelde zijn kracht verdwijnen. Mijn adrenaline gierde door mijn lijf. Terwijl hij me nog een schop gaf, probeerde ik uit alle macht te ontsnappen.”

Hij zag een sleutel in het slot, draaide hem om en vluchtte naar buiten. Remko rende naar de campingbeheerder maar kreeg geen respons. Ondertussen belde hij 112 en hield hij een voorbijrijdende auto aan, die hem hielp contact te houden met de meldkamer. “De automobilist schrok zich rot.”

Binnen enkele minuten arriveerden acht politiewagens en twee ambulances. Agenten betraden de caravan met getrokken wapens. Hulp kwam te laat voor David.

Op het nippertje

Remko liep vier steekwonden in zijn hoofd op, een in zijn nek en een in zijn schouderblad. Zijn oor lag open. Zijn schedel werd wonderwel niet doorboord. “De arts zei dat verdoving net zo pijnlijk zou zijn als hechten, dus ik deed het zonder. Adrenaline was mijn verdoving.”

Zijn slagader werd nét gemist. Pas in het ziekenhuis realiseerde hij zich hoe ernstig het had kunnen aflopen. Terwijl hij daar lag, vroeg hij zijn vrouw Marian om schone kleding te brengen. Op zijn telefoon toont hij later foto’s waarop zijn bebloede hoofd te zien is.

Politie auto op een pad bij een boerderij

Van slachtoffer naar verdachte

Maar dan volgt er iets wat hij nooit had verwacht. Een ambulancebroeder zou hebben gezegd dat ook Remko had gestoken. Al was die opmerking er niet geweest, zegt hij, hij begrijpt dat de situatie onderzocht moest worden. “Maar wat er toen gebeurde, leek wel een film.”

Remko werd gearresteerd. Zijn handen verdwenen in papieren zakken voor sporenonderzoek. Speciale forensische eenheden namen bloed en huidresten af, fotografeerden zijn wonden. Direct kreeg hij beperkingen opgelegd: geen contact met de buitenwereld, alleen zijn advocaat.

Ook Marian buitengesloten

Zijn vrouw Marian mocht hem niet spreken. Ze kreeg nog wel een to-do-lijstje van een verpleegkundige: cliënten bellen om afspraken af te zeggen. En Remko vroeg haar de kinderen niets te vertellen over zijn arrestatie. “Maar ja, wat zeg je dan als iemand in het ziekenhuis ligt? Normaal bezoek je gewoon.”

De kinderen – toen 11, 14 en 15 jaar – hoorden de volgende dag dat hun vader was overgebracht naar een politiecel. “Het verplegend personeel was menselijk. Ze zeiden nog: ‘Neem de Chinese rijsttafel, die is wel lekker.’”

In de cel: als dader behandeld

“Maar in de cel voelde ik me echt een crimineel,” zegt Remko. Hij kende het arrestantencomplex van binnenuit: als stagiair en voormalig militair had hij ervaring met detentieomgevingen. “Maar als je er zelf zit, is het compleet anders. Je hebt geen horloge, geen tijdsbesef, alleen wat boeken.”

Hoewel hij zich direct slachtoffer voelde, wist hij niet of de waarheid zou zegevieren. “Er waren momenten van twijfel. Maar ik hield me voor dat rechtvaardigheid uiteindelijk zou winnen. Nu ben ik blij dat alles zo grondig is onderzocht.”

Thuis na drie dagen

Na drie dagen mocht hij naar huis, al bleef hij nog formeel verdachte. Tot dat moment vertelde hij zijn verhaal vaak zonder emotie – “ik heb het al zo vaak verteld” – maar als hij het moment van hereniging met Marian beschrijft, breekt zijn stem. “Dat je elkaar na alles weer kunt vasthouden… dat raakte me diep.”

Terug naar het gezin

Inmiddels gaat het weer goed met Remko en zijn gezin. “We zijn die eerste week naar een vakantiepark gegaan. Mijn telefoon was nog in beslag genomen, dus ik kwam echt tot rust. Daarna begon ik weer met werken. Na elk bezoek aan een cliënt reed ik naar huis om Marian gerust te stellen.”

Hij en Marian zijn alert op de kinderen. “We willen absoluut niet dat ze blijvende schade oplopen. Gelukkig gaat het goed met ze.”

Zorg blijft zijn roeping

Hij blijft in de zorg werken. “Vroeger wilde ik stoere beroepen: militair, gevangenisbewaarder. Maar op mijn 25ste koos ik bewust voor hulpverlening. Ik wil het leven van mensen draaglijker maken. Nee, ik neem David niks kwalijk. En mijn vertrouwen in mensen is intact.”

Grote steun ontvangen

Het hele gezin voelde zich gesteund. “Mijn broers stonden direct klaar. En de piano lag vol met kaarten – van collega’s én onbekenden. Dat deed ons goed.”

Hoewel het goed met hem gaat, is de ervaring niet zonder gevolgen. “Ik schrik sneller van geluiden. Maar dat is niet erg. Misschien slijt het met de tijd.” Ze spraken nog met een psycholoog, maar die vond de stappen die Remko en Marian zelf al zetten voldoende.

Grenzen gesteld

Wel heeft hij besloten om geen cliënten met bepaalde stoornissen meer te begeleiden. “Niet omdat ze aan hun lot worden overgelaten – collega’s nemen het over – maar richting mijn kinderen wil ik duidelijk zijn: als zij naar school gaan, moeten ze niet bang zijn dat hun vader ’s avonds niet thuiskomt.”

Bron: Omroep Gelderland

Foto: © Oost / © 112Achterhoek-nieuws / SPSMedia