Tijdens de intense zomerhitte in Nederland werd een PostNL-bezorger onverwachts geconfronteerd met iets wat voor velen ondenkbaar lijkt: een weigering om even zijn waterfles bij te vullen. Terwijl de zon genadeloos brandde en temperaturen ver boven de 30 graden stegen, vroeg de bezorger tijdens zijn ronde op vriendelijke toon of hij wat water mocht bijtanken. De reactie? Een bot “nee” en een dichtgeslagen deur. Wat begon als een simpel verzoek, groeide uit tot een pijnlijk voorbeeld van hoe verhard sommige mensen lijken te zijn.
De gebeurtenis zorgde al snel voor opschudding online. Duizenden mensen reageerden geschokt en verontwaardigd. Hoe kan het dat in een land waar we onszelf graag als gastvrij en behulpzaam beschouwen, een bezorger wordt geweigerd op het meest basale menselijke verzoek: toegang tot drinkwater? Zeker op een dag waarop elke waarschuwing van het RIVM adviseerde om te drinken, te pauzeren en verkoeling te zoeken.
Keiharde realiteit voor postbezorgers
Voor bezorgers als Bran is dit helaas geen uitzondering. Dagelijks leggen zij tientallen kilometers af – vaak te voet of op de fiets – met een zwaar postpakket op de rug. Tijd om ergens te pauzeren is er zelden. Veel pauzelocaties zijn niet voor hen toegankelijk. En als je zelfs voor een simpele navulling van je fles wordt geweigerd, wat blijft er dan over?
De fysieke belasting bij extreme hitte is enorm. Uitdroging, hoofdpijn, duizeligheid of erger liggen constant op de loer. Voor iemand in een fysiek beroep als postbezorger, wiens werkritme strak gepland is, telt elke minuut – en dus elke slok water. Dat zo’n persoon wordt afgewezen op het moment dat hij simpelweg om hulp vraagt, raakt een gevoelige snaar.
Onbegrip en publieke woede
Het verhaal van de bezorger ging viraal. Mensen reageerden massaal via sociale media. Niet alleen uit medeleven, maar vooral ook uit ongeloof. “Wat is er mis met de wereld als we niet eens meer een fles water willen delen met iemand die keihard aan het werk is?”, schreef een gebruiker. “Als je dan tóch thuis bent om je pakketje aan te nemen, wat kost het je om even de kraan open te draaien?”
Het gevoel van plaatsvervangende schaamte was alom aanwezig. Veel mensen gaven aan wél altijd hun bezorger iets aan te bieden: een flesje water, een ijsje, of desnoods een korte pauze op een schaduwrijke plek. Juist die kleine vormen van menselijkheid zijn vaak het enige waar bezorgers zich aan kunnen optrekken tijdens zware werkdagen.
Verharding of onverschilligheid?
Wat deze situatie zo confronterend maakt, is dat het een spiegel voorhoudt. We leven in een tijd waarin gemak en snelheid centraal staan, maar waarin het persoonlijke contact lijkt te verdwijnen. Bezorgers worden vaak gezien als radertjes in een logistieke machine – onzichtbaar, anoniem. Maar achter elk pakketje zit een mens van vlees en bloed, die zwemt in het zweet, in weer en wind, en toch blijft lopen. Zonder erkenning. Zonder pauze. Soms zelfs zonder een druppel water.
Het weigeren van zo’n simpel verzoek zegt iets over de maatschappelijke staat van dienst. Is het wantrouwen? Angst? Luiheid? Of simpelweg onverschilligheid? Misschien is het een combinatie. Wat wel duidelijk is, is dat deze ene weigering symbool staat voor een groter probleem: de afnemende solidariteit in het alledaagse.
Een bredere discussie
De situatie van Bran roept ook bredere vragen op over hoe we omgaan met dienstverleners, en dan vooral in fysiek zware beroepen. Niet alleen postbezorgers, maar ook vuilnismannen, maaltijdkoeriers, pakketbezorgers en straatvegers werken onder zware omstandigheden, vaak onder hoge druk en zonder vangnet. Zij zijn het die onze systemen draaiende houden – en toch worden ze te vaak genegeerd of als vanzelfsprekend beschouwd.
Dat Bran geweigerd werd, is op zichzelf misschien een klein voorval. Maar het legt de vinger op een zere plek. Want als we niet bereid zijn een medemens op zo’n basisniveau te helpen, wat zegt dat dan over onze samenleving als geheel?
Conclusie
De weigering van een beetje kraanwater tijdens een snikhete werkdag laat diepe sporen na. Niet alleen bij de bezorger die het overkwam, maar ook bij iedereen die zich herkent in de groeiende afstand tussen mensen. Dit voorval herinnert ons eraan dat vriendelijkheid geen moeite hoeft te kosten. En dat juist in de kleine momenten – een slok water, een open deur, een beetje begrip – onze menselijkheid het hardst spreekt.
Laten we hopen dat het verhaal van Bran geen incident blijft dat we veroordelen en vergeten, maar een wake-upcall is die leidt tot meer bewustzijn, meer empathie, en simpelweg: meer menselijkheid.
@brantijssen Rude…. #postnl #fyp #voorjou #rude ♬ Hit Me – Megan Hilty & Christopher Sieber & Jennifer Simard